Enes Kara, şimdi 19 yaşında ve hayata yeni adım atmış genç bir üniversite öğrencisiydi. Bu ülke topraklarında yaşayan gençlerin pek birçok üzere türlü baskılarla, istemediği bir hayata ve umudunun olmadığı bir geleceğe sürüklendiği bir ömrü oldu. Tüm bunların yükünü taşıyamayan Enes, ardında bir görüntü ve not bırakarak hayatına son verdi.
Okuduğu kısmın, kaldığı cemaat yurdunun ve onu istmediği bir hayata zorlayan aile baskısının bize hem Enes’in vefatı hem de ülkemizdeki gençlerin hayata bakışı hakkında söylediği çok şey var. Enes bunu bıraktığı notta ‘Yaşama sevincim kalmadı’ diyerek anlatmayı seçmiş.
‘İnternette azcık araştırırsan az buçuk anlarsın tabiplerin durumunu’
Enes’in geride bıraktığı notta en çok değindiği mevzulardan biri, okuduğu kısım olan tıp ve doktorluk mesleği. Son devirde ülkemizde yaşanan büyük hekim göçü, karşılaşılan şiddet olaylarının artması, makus çalışma şartları, maaşlar… Bunlar her biri, heyecanla okuması gereken bu kısmı Enes için bir ümitsizlik yuvasına çevirmiş.
Enes kısmı ile ilgili fikirlerini bıraktığı notun bir kısmında şu sözlerle anlatmış;
”Hadi daha kolay bir üniye geçtim mezun olunca tus var köpek üzere çalışman gerekiyor haydi ona da çalıştım sonra asistan oluyorsun ve mobbinge maruz kalıyorsun, uzun müddetlerde sıkça nöbet tutuyorsun, psikolojik-fiziksel şiddete maruz kalabiliyorsun daha da uzar velhasıl insancıl kaidelerde çalışamıyorsun, gençliğini çürütmenin, emeklerinin karşılığını alamıyorsun ve sıkıntılar uzman olunca da bitmiyor bitse bile hayatımın önümdeki 10 yılına tekabül ediyor bu mühlet, aldığın maaş da 8k falan haydi 10 olsun yoksulluk sonunu bile geçemiyor.”
”Bu birinci meseleydi bir de ailem var”
Enes’in ‘yaşama sevincini’ alıp götüren şeylerden biri de aile baskısı olmuş. Toplumumuzun en acı gerçeklerinden biri olan ve ne yazık ki kabul edilmesi de tıpkı oranda güç olan bir bahis başlığı, aile baskısı. Hele de bu baskı bir gencin ömrüne son vermesine tesir ettiyse. Ne yazık ki Enes de bunu yaşamış. Ailesinin onu istemediği bir hayata zorlaması, geleceğe dair kendi hayallerini kurmasının önüne geçmesi, şimdi 19 yaşında ona altından kalkılması güç bir ümitsizlik yüklemiş.
Enes, ailesiyle ilgili durumu da şöyle anlatmış;
”Bu birinci problemdi bir de ailem var. Ben yaklaşık 11. sınıftan beri müslüman değilim ailemse tam zıddı Türkiye’deki en yobaz ailelerden biri. En kolayından dayım 10 yıllık sevgilisi ile sadece saçı açık diye evlenememişti. Şu an onların zoruyla cemaat yurdunda kalıyorum kalıyorum. Lisede ve ortaokulda yeniden bu türlü medreselere sıkça geliyordum kimi tatillerde yatılı kalıyordum. O vakitler da istemiyordum lakin ailem zorluyordu ve haftada 1-2 gün geliyordum ya da yılda 1-2 hafta yatılı kalıyordum çok da sıkıntı değildi bir de en fazla üniversiteye kadar gelirim zati diye düşünüyordum. Burda vakit namazları zarurî. Cemaat formunda kılıyoruz namazdan sonra ders var vs. 30dk sürüyor yaklaşık her vakit, günlük 1 saat burda olan kitaplardan okuman zarurî haftanın 3 günü cemaat dersine katılman mecburî yemekleri tekrar öğrenciler yapıyor, haftanın 1 günü paklığı tekrar biz yapıyoruz. Sabah namazıyla uyanıyorum, okula gidiyorum geliyorum, akşam namazı, yemek, okuma, yatsı namazı, cemaat dersi sonra saat 10 aslında sonraki gün tekrar 6.30 üzere tekrar namaza uyanıyorum. Pazartesileri bu türlü , öteki günler de cemaat dersi yok bir tek 8d e hür oluyorum,hafta sonu da emsal yeniden 3 saat üzere vir şey kalıyor ve kalan vakitte adam akıllı ders de çalışamıyorum zira ruhsal olarak yorgun oluyorum. Bu 2 sorunu başka ayrı düşününce aslında katlanalamayacak şeyler değil fakat bunları birleştirince tüm yaşama sevincimi alıyor, özgür hissetmiyorum kendimi 24 saatten kendime ayırabildiğim 3 saat falan. Buna ek olarak devir sonlarında okuma programı oluyor 1 hafta boyunca sabahtan akşama kadar burdaki kitaplardan okuyorsun telefonuna falan da el koyuyorlar. Düşünsene bir devir buna katlanıyorsun sonra orta tatil diye seviniyorsun fakat yok zorla okuma programı var. Yazarken bile berbat oluyorum. Her günüm gerilimle geçiyor, saçım dökülüyor ortada beyazlar var (bir müddettir okulu saldığım için eskisi üzere değil gerçi artık). 19 yaşımı asla bu türlü hayal etmemiştim.”
Cemaat yurtları, gençlerin özgürlüklerini yok ediyor
Ülkemizde lise ve üniversite öğrencilerinin büyük oranda aile zoru ya da ‘imkansızlıklar‘ sebebiyle gittiği cemaat yurtları, din eğitimi ve uygulamaları ismi altında, hayatı deneyimleyecek, özgürlükle tanışacak gençlerin tüm haslıklarını ellerinden alıyor. Gençlere bir seçim bahtı sunmayan bu kurumlar, ne yazık ki pek çok şanssız olayın da sık sık merkezinde yer alıyor.
Enes’in yaşadıkları da bize bu durumun ne kadar önemli bir boyutu olduğunu bir sefer daha gösteriyor. Gençlerin hal verilip kullanıma sunulacak birer kil modülü olmadığını anlamak ve onlara umutla bakabilecekleri bir gelecek sağlamak ailelerin ve toplumun misyonu.
Şayet bir genç hekim olacağı için sevinemiyorsa, yaşama sevincim kalmadı diyorsa, dertlerin altında eziliyor, ‘ben yaşadım bunları, tahminen kardeşlerim kurtulur’ deyip hayatına son veriyorsa, bu sadece Enes’in öyküsü değil, hepimizin kıssasıdır. Umuyoruz ki gençlerin ‘yaşayabileceği’ günler, çok uzağımızda değildir.
Toplumsal medyada her acı olayda olduğu üzere sayısız paylaşım yapıldı
