Murat İşbilir

Geçtiğimiz yıllar birçok oyun geliştiricisinin eski oyunlarını cilalayıp, birkaç farklı özellik ekleyip ya da buna tenezzül bile etmeyip bildiğimiz oyunları ısıtıp ısıtıp önümüze sunduğunu görmekle geçti.

İşin berbatı önümüzdeki periyot de bundan farklı ilerleyeceğe benzemiyor. Gün geçtikçe daha fazla remaster ve remake haberi duymaya devam edeceğiz. Pekala bu önü kesilemez gidişatın sebebi ne?

Bariz olanla başlayalım: Remake ve remaster yapmak yeni bir projeye başlamaktan çok daha ucuz ve kârlı:

Oyun kesimindeki devlerin özünü unutup, âlâ eser sunmayı öncelikli hedef olmaktan çıkarması ve sırf kâr gayesi güden oluşumlar haline gelmesi remaster ve remake oyunlar görmemizin en büyük sebeplerinden biri. Elde şablon olarak kullanılabilecek bir oyun esasen olduğu için daha az araştırma ve planlama gerekiyor.

Yapılması gereken tek şey orjinal oyunun çıktığı tarihten bu yana geçen müddetle orantılı bir formda daha uygun bir tecrübe sunmak. Sonrasında da piyasa standardı olan 60 dolar fiyat etiketiyle oyunu piyasaya sürmek. Birtakım remake’ler için bu telaffuzlar haksızlık olarak görülebilir lakin üstümüze adeta otomatik tüfekle atılırcasına piyasaya sürülen, birkaç makyaj yaparak oyunun isminin sonuna “Remastered” ibaresi eklenen birden fazla eserde bu gayenin güdüldüğü açıkça ortada.

Oyun kesimindeki devlerin özünü unutup, düzgün eser sunmayı öncelikli gaye olmaktan çıkarması ve sırf kâr gayesi güden oluşumlar haline gelmesi remaster ve remake oyunlar görmemizin en büyük sebeplerinden biri. Elde şablon olarak kullanılabilecek bir oyun zati olduğu için daha az araştırma ve planlama gerekiyor.

Yapılması gereken tek şey orjinal oyunun çıktığı tarihten bu yana geçen müddetle orantılı bir halde daha uygun bir tecrübe sunmak. Sonrasında da piyasa standardı olan 60 dolar fiyat etiketiyle oyunu piyasaya sürmek. Birtakım remake’ler için bu telaffuzlar haksızlık olarak görülebilir lakin üstümüze adeta otomatik tüfekle atılırcasına piyasaya sürülen, birkaç makyaj yaparak oyunun isminin sonuna “Remastered” ibaresi eklenen birden fazla eserde bu hedefin güdüldüğü açıkça ortada.

Oyunları hayranlarla tekrar buluşturmanın yanı sıra yeni kuşaklarla de tanıştırmanın bir yolu:

Natürel ki karşımıza çıkan istisnasız her remake ve remastered üstte bahsettiğimiz kâr canavarlarıyla ortak gayeleri paylaşmıyor. Kâr etmek doğal ki her vakit sebeplerden biri ancak çıktığı vakit inanılmaz bir sükse yaratan ve gelişen teknolojiyle birlikte iyileştirilirse sahiden farklı bir tecrübe vadedebilecek oyunlar da var. İşte bu oyunlar da çok eski vakitlerde başlayan ve yeni kuşakların yaklaşmak için bir sebep bulamadığı serileri tekrar canlandırmak için elden geçiriliyor.

Hakikat yapıldıkları vakit yepyeni oyunla ortadaki fark muazzam oluyor:

Üstte bahsettiğimiz durumla bağlı olarak, nitekim de yeterli ki yine yapılmış dedirten oyunlardan bahsetmek gerekirse çoğumuzun aklına birinci olarak Resident Evil ve Final Fantasy oyunları için yapılan remake’ler gelecektir. Bu usul remake’lerin yanı sıra nispeten daha düşük bütçeli projeler olan Çağdaş Warfare ve oyuncular tarafından fazla beğenilmese de Crysis için çıkarılan remastered’lar da temel sürümle ortasındaki farkları kolay kolay gözlemleyebildiğimiz oyunlar.

Nitekim makûs bir remastered görmek için Assassin’s Creed III’e bakabiliriz. Oyunun yenilenmiş hâli o kadar vasat ki insan kendini “Yahu özgün oyun daha yeterli görünüyor güya?” derken buluyor. Işıklandırmayı şöyle bir elden geçirip, birden fazla dokuyu birinci haline nazaran tanınamaz hale getirerek oyunun atmosferini büyük ölçüde zedeleyen bir remaster’dır kendisi.

Korkutucu son: Tüm bunlar Hollywood’da yaşanan çeşitlilik sıkıntısıyla misal bir seyre yol açabilir:

Hollywood dünyanın elbet en çok takipçiye sahip sinema sanayisi. Ortaya çıkışı 1900’lerin başına kadar uzanan ve vakit içinde adeta fabrikalaşan bir bölge haline geldi. Fabrika haline gelmesine uzanan dönüşümle birlikte birden fazla sinema tıpkı şablona giydirilen, yalnızca ismi farklı eserler olarak karşımıza çıkmaya başladı.

İşte oyun dalı için de buna benzeri bir tasa mevcut. Onlarca yıl boyunca çeşitliliğiyle cümbüş bölümüne ders veren oyun dünyası, devlerin tıpkı Hollywood’da olduğu üzere tıpkı formül üzerine farklı üzere görünen oyunlar geliştirmeye başlamasıyla misal bir yazgıya mahkum oldu. Call of Duty ve Assassin’s Creed üzere dala istikamet veren oyunlar azamî bir sene ortayla sahneye çıkarak yenilikçi taraflarını hiçe saydılar.

İşte bu sebeplerden ötürü remake ve remaster kavramlarını bu periyotta daha sık görmeye başlamamız bir tesadüf değil. Firmalar yeni bir fikir geliştirmeyi bıraktı ve daha evvel başarılı olduğunu bildikleri fikirlere dönerek bir noktada oyuncuların nostaljik yanlarından faydalanmayı seçti. Bu yavaş yavaş bütün kesimde kendine yer buldu ve koca bir kesim kendini tekrar etmeye başladı.

Pekala çeşitlilik hiç mi yok? Var… Kesimin kalbi artık bağımsız oyunlarda atıyor:

Bağımsız oyunlar 2000’li yıllarda sahnede kendine sağlam bir yer edinmeye başladı. Son teknolojiye sahip oyun motorları herkes tarafından kullanılabilir epeyce daha fazla insan bağımsız geliştiricilerin sesini duydu ve böylece bölümde yeni bir çağ başlamış oldu. Aç gözlü üretimciler ise bu sahnede kelam hakkına sahip olmadığı için bu yolu tercih eden geliştiriciler nihayet hakikaten arzuladıkları oyunları yapabilmeye başladılar.

Disco Elysium, yılın oyununa aday olmayı başaran Hades, Hotline Miami, Kerbal Space Program ve daha birçok bağımsız oyun yepisyeni mekanikler ve anlayışla piyasayı adeta kavurdu. Bundan sonrasında da bir mucize gerçekleşmediği takdirde oyunlarda çeşitlilik ve yenilikçi bir hal görmek isteyenlerin birinci durağı bağımsız oyunlar olacak üzere duruyor.

Kaynak: WebTekno