Elmaslar çoğunlukla ya yüksek kıymetleri ya da inanılmaz sertlikleriyle bilinir. Bu sertliği kendilerine veren şeyi ise kabaca, izometrik bir biçimde kristalleşmesi ve her bir karbon atomunun kendi etrafındaki dört karbon atomuyla temas kurması biçiminde açıklayabiliriz. Bu noktada bazılarının aklına, “elmas bu pozisyondayken dışardan ona benzetebileceğimiz cam niçin bu kadar sağlam değil?” sorusu gelebilir.
Bunun sebebi cam yapıların, sistemsiz bir atom dizilimine sahip olmasıdır. Elmasın nizamlı atom dağılımının yanında adeta bir kaos olarak niteleyeceğimiz camlardaki atom dizilimleri, bu cam materyalleri kırılmaya ve bozulmaya müsait hale getirir. Şimdiyse bilim insanları bu dağınık atom dizilimlerini düzgün hale getirip elmasa rakip olabilecek bir cam üretmenin yolunu bulmuş durumda.
Oluşturulan gereçlerden biri, şimdiye kadarki formsuz en katı unsur unvanını kazandı:
Yanshanlı araştırmacılar, buckyballs olarak da bilinen karbon atomlarını yaklaşık 250 bin atmosfer basıncına tabi tuttu. Daha sonrasında ise oluşan tabakayı 1000 ile 1200 derece sıcaklıklarda ısıtan bilim insanları, ortaya çıkan eserlere AM-I, II ve III isimlerini verdi.
Daha sonra ise atomların birbirleriyle ortalarında kurdukları irtibat incelendi ve hepsinin yarı iletken bir yapıda olduğu sonucuna varıldı. AM-III, buradan sonra beklenenden çok daha fazlasını verdi.
Yaygın olarak kullanılan Vickers Sertlik Testi için konuşacak olursak, bir elması çizmek istediğinizde -laboratuvarda üretilmesine ya da tabiatta bulunmasına göre- 60 ile 100 gigapascal basınç kullanmanız gerekir. Burada üçüncü gereç olan AM-III, 110 ile 116 gigapascal düzeylerine ulaşarak adeta rekor kırdı. Bu da kendisine ‘şimdiye kadarki en sert halsız katı’ unvanını kazandırdı.
Şu noktada bu yalnızca bir deney olduğundan, camların yapısı üzere mevzuları inceleyen materyal bilim kısmında kat edilecek uzun bir yolun olduğunu söyleyebiliriz.
